Aktualności

Rura żelaza plastyczna o wysokiej wytrzymałości, wysokiej wytrzymałości, doskonałej odporności na ciśnienie i uderzenie, dobra odporność na korozję (w połączeniu ze standardowymi powłokami ochronnymi), niezawodne uszczelnienie, długą żywotność i wybitną wydajność sejsmiczną, stała się niezbędną „tętnicą” we współczesnej infrastrukturze miejskiej i przemysłowej. Obsługuje przede wszystkim obszary krytyczne, takie jak zaopatrzenie w wodę, drenaż, ochronę przeciwpożarową, transport płynów przemysłowych i inżynieria hydrauliczna. Jest to podstawowy materiał zapewniający bezpieczeństwo publiczne, skuteczne wykorzystanie zasobów wodnych i normalne funkcjonowanie miast.

W produkcji przemysłowej i konstrukcji infrastruktury rury stali węglowej stały się głównym nośnikiem transportu cieczy, gazów i innych mediów o wysokiej wytrzymałości i szerokiej zdolności adaptacyjnej. Ich stabilność wydajności i zalety kosztów sprawiają, że zajmują one niezastąpioną pozycję w wielu dziedzinach i są ważnymi podstawowymi materiałami wspierającymi operacje przemysłowe i budownictwo inżynieryjne. ​

Rura PVC-M, w pełni nazywana zmodyfikowana rura chlorku poliwinylu do odporności na uderzenie, reprezentuje zaawansowaną ewolucję tradycyjnych rurociągów PVC-U (nie splastylizowanego chlorku poliwinylu). Jego podstawowy przełom polega na technologii hartowania polimerów, która wprowadza cząsteczki elastomeru (takie jak chlorowany CPE polietylenowy lub kopolimer akrylowy ACR) do macierzy PVC, tworząc strukturę kompozytową „wyspy morskiej”. Ta modyfikacja zwiększa siłę uderzenia o 3-5 razy i zwiększa wydłużenie przy przerwie o ponad 50% w porównaniu z PVC-U, zasadniczo rozwiązując nieodłączną kruchość i podatność na nagłe złamanie w konwencjonalnych rurach PVC-U.

Sitter typu Y jest najczęściej używanym mechanicznym urządzeniem filtracyjnym w przemysłowych systemach rurociągów, a jego nazwa pochodząca z charakterystycznej konfiguracji jego obudowy w kształcie Y. Jego podstawową funkcją jest przechwytywanie zanieczyszczeń stałych cząstek stałych w płynach (takich jak rdza, żużla spawalnicze, skala rury lub resztki procesu) przez wewnętrzny ekran sitka, chroniąc w ten sposób sprzęt dolnej części (pompy, zawory, mierniki przepływowe, wymienniki ciepła itp.) Przed zużyciem lub blokadą. Zasada pracy obejmuje: płyn wchodzący do obudowy sitka przez wlot, przepływając przez kątowy cylindryczny ekran, na którym zanieczyszczenia są uwięzione na wewnętrznej powierzchni, podczas gdy czysty płyn przechodzi przez otwory siatki do wylotu. Zgromadzone zanieczyszczenia można usunąć ręcznie lub automatycznie otwierając zawór spustowy na dole.

Klasyfikacja rur żelaza plastycznego najpierw zależy od ich wspólnych typów połączeń, które bezpośrednio określają metody instalacji i możliwość dostosowania inżynierii. Najczęstsze elastyczne połączenia pchnięcia (takie jak połączenia Tyton) wykorzystują sprężone gumowe uszczelki, aby osiągnąć samooczekiwanie, umożliwiając ugięcie kątowe po instalacji (zazwyczaj 3-5 stopni) w celu uwzględnienia osadnictwa naziemnego lub ruchu termicznego. Inny rodzaj, połączenia mechaniczne (takie jak połączenia typu K lub szybko), wykorzystują pierścienie przykręcone do kompresji uszczelek w kształcie klina, zapewniając wyższą integralność uszczelniającą odpowiednią do połączeń zaworów stacji pompy wymagającej częstej konserwacji. Połączenia kołnierzowe mają stalowe kołnierze odlewane lub spawane na końce rur, tworząc sztywne połączenia za pomocą śrub o wysokiej wytrzymałości, specjalnie zaprojektowanej tak, aby wytrzymać ciąg lub interfejs z wyposażeniem przemysłowym.

Wybór między K7 i K9 wymaga kompleksowej oceny presji projektowej, czynników bezpieczeństwa, ryzyka środowiska i kosztów cyklu życia. W konwencjonalnej inżynierii miejskiej K9 jest preferowanym wyborem ze względu na jego niezawodność i wszechstronność. K7 wymaga starannej oceny warunków pracy, aby uniknąć ryzyka awarii rur wynikających z nadmiernego przerzedzenia. Obie klasy odzwierciedlają podstawową logikę projektowania rur żelaza plastycznego - grubość ściany dla wytrzymałości strukturalnej - robienia technicznego systemu klasyfikacji, który równoważy bezpieczeństwo i efektywność kosztową.